Aκόμα είναι χειμώνας..!

Οι χειμώνες περνούν,διαβαίνουν,σε γερνούν..Και τότε μοναχά συνειδητοποιείς τη περατότητα του ζην…Το ατελεύτητο του μη τετελεσμένου…Όσα χρόνια και αν είναι αυτά ,λίγα ή πολλά,είναι καθαρά υποκειμενικό…Μια στιγμή ,ένας αιώνας δεν λένε οι <<σοφοί>> εξάλλου?Μία αρμαθιά χαρμόσυνων στιγμών και εξαίφνης,κατά το Βιζυηνό δεν ηξεύρω πως,μετάπτωση,και τότε ο χρόνος στροβιλίζει στα αυτιά σου,και καθιστά τις ημέρες ατέρμονα βασανιστικές,αρρωστημένα ίδιες.. Τότε περιμένεις να συμβεί κάτι ιδιαίτερο,και συμβαίνει,πάντα συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο,είναι πανθομολογούμενο,και τότε εθίζεσαι σε αυτό…Ελάτε τώρα,γνωρίζουμε όλοι σε τι αναφέρομαι,η γιορτή,τα γενέθλια,η νέα σχέση,αυτό που μέσα στο μουντό του χειμώνα ,μας κάνει να θέλουμε να δούμε μία αγλαότητα,μία μη βιβλική παυσίλυπο…Αλλά αλλοίμονο που από παιδιά έχουμε μάθει να συνδέουμε το ευχάριστο με το πρακτέον…Είναι καλό πράγμα η ανταμοιβή,θα πούν πολλοί,εμπνέει τον άνθρωπο να πράξει…Για να ανταμοιφθεί ξανά-τι συμβαίνει όμως στις ζωές μας όταν η ανταμοιβή παύει να υφίσταται?Τι συμβαίνει όταν ο νεαρός/νεαρή χωρίσει ,και ναρκοληπτικά εκστασιασμένος από τη βιοχημεία του έρωτα θελήσει να βυθιστεί στο ναρκισσισμό της υποτιθέμενης απώλειας?Σαχλαμάρες,θα πουν οι κυνικοί,nonsense,θα πουν οι κυνικοί με proficiency ,και θα έχουν δίκιο… Αν όμως αντιληφθούμε πως λειτουργεί το σύστημα των διαπροσωπικών σχέσεων σε συλλογικό επίπεδο θα δούμε ότι η τραγωδία έγκειται όχι στην απώλεια του ερωτώμενου προσώπου,αλλά στην απώλεια της επιεικώς και ηπίως παρανοικής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας,μέσω του άλλου/άλλης,αλλά και στην ιδέα ότι δεν υπήρξαμε σωστοί αντικαταστάτες του προηγούμενου/προηγούμενης…Θυμηθείτε πόσες πρώτες συναντήσεις είχαν must συζήτηση τι έκανε ο/η πρώην ώστε να μην το κάνετε εσείς…Ας το παραδεχτούμε…Σε αυτούς του μουντούς χειμώνες ,παίζουμε θέατρο,και τα καλοκαίρια υποκλινόμαστε ,περιμένοντας το πότε θα μπορέσουμε να ξαναπαίξουμε θέατρο…Είμαστε σαδομαζοχιστές,γνωρίζουμε ότι είμαστε μόνο αντικαταστάτες/τριες,ενός αρχέτυπου του άλλου,μίας αειθαλλούς και δια βίου υπάρχουσας εικόνας του /της απεναντι στα ενδότερα του,και παρόλα αυτά δεν μας νοιάζει…Οι παλιοί ήταν οι γενιά του πρόζακ…Εμείς??Η γενιά του ψέματος??Η γενιά του σεξ με όποια και όποιον να΄ναι?Ας είμαστε έστω η γενιά της έστω κυνικής και χυδαίας ειλικρίνειας…Ο έρως πέθανε!!!Ζήτω το μεταίχμιο!!Ζήτω το σεξ από το πρώτο ραντεβού.. Και τέλος για να μην με περάσετε για κάποιον ονειροπολο θα ήθελα να σας παρακαλέσω το εξής,δεν πρόκειται να συνδέσω τους μουντούς χειμώνες με το πόσο ψεύτικος έχει γίνει ο ερωτας ,πόσο αγοραίος και πόσο χολυγουντιανός,κάντε το εσείς καλύτερα,απευθύνομαι στον καθένα προσωπικά και ειδικά στις ιστριονικές αναγνώστριες,προσέξτε τι χαζάδες τσαμπουνείτε,δεν κάνετε την ζωή σας ταινία,απλοί άνθρωποι είστε,το μεγαλύτερο ίσως πλεονέκτημα στις μέρες μας…Παρακαλώ φροντίστε να φέρεσθε τοιουτοτρόπως…

                                                                                                                     Σας ασπάζομαι
                                                                                                                               Πασχάλης